Gisteren was kut, de hele dag het idee in m’n hoofd gehad van “vorig jaar om deze tijd was je er nog en wij waren totaal onwetend over wat ons te wachten stond”. Zo graag die dag over willen doen en dan weten wat ik nu weet maar goed…
Ik weet eigenlijk geeneens wat ik erover zeggen moet. Het is zelfs makkelijker geweest om op je uitvaart over je en wat ik voor je voel te vertellen dan nu. Het leven gaat immers gewoon door en je kan er niet over door blijven “zeuren”.
Maar verdomme pap, wat mis ik je verschrikkelijk en alhoewel ik er inmiddels aan gewend zou moeten zijn dat ik je nooit meer zie en hoor is dat nog steeds niet zo. Klopt het nog steeds niet, wil ik je gewoon in je auto zien rijden. Mij een hartaanval bezorgend omdat je eigenlijk met goed fatsoen niet meer kon rijden. Ruzie met je maken omdat je maar bleef volhouden dat we zeuren.
Dus kan ik beter zeggen dat ik je in je scootmobiel voorbij wil zien crossen. Of dat ik zei “Rij nou es een beetje rustig, man!” en “Ja, ja” als antwoord kreeg en daarna een harde bonk hoorde en je m’n halve voorgevel eruit reed omdat je dacht achteruit te gaan maar per ongeluk naar voren reed 
.
Ik heb zo gelachen met je, zo genoten van je, ben zo “boos” geweest op je, heb me zoveel zorgen gemaakt om je, zoveel geleerd van je, kon altijd op je rekenen. En dus mis ik je zo verschrikkelijk veel. Altijd, elke dag nog.
