Slapeloze nachten, verdriet, ik wil het niet, herinneringen, piekeren, het grijpt me naar de strot, kop in het zand, nadenken, slippers die nog bij de achterdeur staan, het tafelkleed nog steeds op tafel. Alsof ie elk moment weer binnen kan lopen, “weet je nou al wat je gaat doen?”

De wereld lijkt haast te hebben. Rustig aan mensen. Voor jullie is het allang weer business as usual en misschien merken jullie het niet aan me of is dit gewoon zoals de dingen gaan maar voor mij staat de wereld nog op zijn kop. Twee jaar, 3  x op de IC, één keer liep het goed af, twee keer niet. Beide ouders verloren, ik ben alleen. 

En heus niet echt alleen natuurlijk dat weet ik ook wel. Ik heb mijn kinderen, mijn vrienden, familie. Maar mijn veilige haven is weg. In dertien maanden ben ik de twee mensen verloren die onvoorwaardelijk van me hielden. Die er altijd voor me waren, die ervoor zorgden dat ik altijd wist “het komt goed”.

Wat als ik dit, of is het beter als ik dat, missen tot op het bot, meningen, uitstellen, tranen, wat wil ik, wat willen de kinderen, hartepijn, waar doe ik verstandig aan, glimlachen, wel slagen voor mijn rijbewijs, gvd waarom nu wel, waarom heb je dat nou net niet mee mogen maken en aan de andere kant: God man wat zou je me van hot naar her hebben gestuurd want “je hebt nou toch je rijbewijs” (maar ik beloof je, we gaan nog een ritje maken samen hoor) , inpakken, au, uitzoeken, is het allemaal wel haalbaar, opruimen. Tijd.

Want wat als ik nou wel…. 

En zo besloot ik uiteindelijk het wel te doen. Met pijn in m’n hart sloop ik jullie hele huis “aan gort”. Zet ik spullen op marktplaats, breng ze naar de kringloop, geef ze aan vrienden. Gooi het huis, of in ieder geval de inrichting, van m’n ouders eruit. 

Spullen en inrichting weg doen: Ja. Maar herinneringen, niet één. Met elk stukje behang, lambrisering, deuren, schouw, vaasjes, kleding, serviesgoed enzovoorts  wat verdwijnt komt er een herinnering boven. Spullen blijken ook nu weer minder dan niks waard te zijn. De herinneringen onbetaalbaar.

Dus “How can you mend a broken heart…”?

Door te besluiten in het huis van je ouders te trekken. Terug naar huis te gaan. Door van hun thuis ons thuis te maken, zodat ik niet meer dat beklemmende gevoel heb wanneer ik er binnenstap omdat het alleen nog een leeg omhulsel is maar juist een gevoel van dankbaarheid en trots. Met die prachtige badkamer waarvan je zei “mooi badkamertje heb ik gemaakt voor je he?!” het huis wat jullie perfect hebben bijgehouden. Het huis waarin ik ben opgegroeid, elke kamer ken, de meeste buren ken, de wijk ken. Een kastje wat ik heb meegenomen toen ik het huis uit ging (ooit gekocht bij de vader van Len) is weer terug. Met elke vloer die we eruit slopen en elke stukje behang wat we wegtrekken wordt het meer en meer onze plek en elke dag realiseer ik me meer hoe fijn het is daar weer terug te zijn. Er is nog veel te doen maar het gaat goedkomen. De cirkel is rond. 

En terwijl ik (onder toeziend oog van mijn vader ;-)) behang aan het afstomen was kwam “how can you mend a broken heart” op de radio voorbij. En bedacht ik me dat ik helemaal geen voor foto’s gemaakt heb. Beetje dom. Dus dan maar een tijdens filmpje, in een gesloopt huis.

Maar alles komt goed. Ik ga weer naar huis.